In 2001, ondertussen al 20 jaar geleden, stapte ik vol ambitie op de arbeidsmarkt. Ik droomde van een carrière in de retail, een fancy titel, een bedrijfswagen en alle toeters en bellen eraan.

Het beeld dat ik toen had van een geslaagde carrière was het vergaren van titels, het verzamelen van extralegale voordelen, het najagen van boni. En zo ging ik, vol enthousiasme en gedrevenheid.

En ik denk dat dat een heel normaal beeld is dat ik toen had over groei, verzamelen, iets nieuws toevoegen aan het gene wat er al bestaat. Ik spaarde een goed gevulde bankrekening bij elkaar, kocht huizen, kleren, schoenen … En mijn ego voelde zich sterker dan ooit.

Met alle mijn zekerheden zat ik in flow en had ik de indruk dat niets me kon overkomen. Tot … plots …. Als donderslag bij heldere hemel het bericht me bereikte dat het bedrijf waarvoor ik toen werkte, zijn vestiging sloot in België.

Op dat moment kwam ik voor het eerst in contact met wat persoonlijke groei echt betekent, wanneer groei niet meer gaat om iets toevoegen maar om loslaten. De jaren die daarop volgden waren troebel: het observeren van mijn reacties op verlies en verandering, het verdriet, de frustratie, het gevecht. Ik had de opdracht om mezelf helemaal opnieuw uit te vinden, maar dan zonder titels en zekerheden.

Vanuit een grote onzekerheid en het helemaal niet meer weten, ben ik me gaan terugplooien op mijn basis, mijn paarden en mijn passie. Na heel wat opleidingen en trial en errors groeide Delighted organisch. Een plek waarin mensen tot zichzelf kunnen komen, tot rust kunnen komen via coching, overnachtingen en contact met paarden.