Wat betekent zelfzorg voor de workaholic?
Als loopbaancoach en stress & burnout coach kom ik vaak mensen tegen die na 10 of 20 jaar kei hard werken in volle toewijding er plots volledig geen zin meer in hebben. Hun lichaam functioneert niet meer, hun zingeving is volledig verdwenen, hun motivatie is ver zoek, … Het grootste gevaar van zo een “shut down” is dat je het niet ziet of voelt aankomen. Het is alsof je op een autostrade aan het rijden bent en plots tegen een muur aan knalt, zonder waarschuwing.
De Muur....
"Ik ben gelukkig met mijn job, maar alles lijkt zo een duw- en trekwerk"
Erik belde me op met de vraag of ik hem kon helpen. “Ik ben gelukkig in mijn job maar voor het ogenblik lijkt het allemaal trek en duw werk. Niets gaat nog vanzelf, alles kost zoveel moeite. Kan je me helpen om wat meer balans te vinden in mijn werk- en privéleven?”. Met veel plezier nam ik de opdracht ter harte en vroeg of de klant open stond om de coaching met paarden te doen. Wanneer ik werk met paarden kom ik onmiddellijk tot de kern van het probleem, ze brengen de coachee in het hier en nu, ze zorgen voor een intense spiegel van belemmerende gedachten, emoties en geven de coachee onvoorwaardelijke feedback, zonder oordeel.
Na een kennismakingsgesprek lopen we samen in de weide en vraag ik Erik om een paard te kiezen waar hij het meest tot wordt aangetrokken. Hij kiest voor Berre, een Ierse speelse Tinker die wel houdt van wat duw en trek werk. Tijdens de aanloopfase van de coaching laat ik Erik contact maken met het paard en wordt het thema “duw- en trekwerk” onmiddellijk duidelijk.
Het lijkt alsof oude emoties opnieuw worden verteerd, worden herkauwd.
Nadat Erik letterlijk moe wordt van het hard werken, vraag ik hem om een levenslijn te maken met kleine kegels van zijn geboorte tot vandaag waar we hier staan. Ik vraag hem een kegel te zetten voor elke belangrijke gebeurtenis, zowel positief als negatief. Wanneer hij hier klaar mee is, vraag ik Erik om samen met het paard de levenslijn af te lopen. Ondertussen is het paard tot rust gekomen en loopt het paard gewillig langs zijn zijde. Als we aankomen in de periode rond 12, 13 jaar stopt het paard. Ook Erik wordt ingetogen. Ik vraag hem wat er in die periode van zijn leven is gebeurd. Hij vertelt me dat hij gepest is geweest op school, dat hij echt heeft moeten vechten om een plaats in de groep te creëren voor zichzelf. Ondertussen begint het paard te smakken en te geeuwen. Het lijkt alsof pijnlijke emoties opnieuw worden verteerd, worden herkauwd. We laten het paard enkele minuten de emoties verteren en op het tempo van Erik gaan we weer verder.
We komen aan op 16 jaar. Erik geeft aan dat hij sinds zijn 16de kei hard is beginnen werken. Om de pijn van de pesterijen niet te moeten voelen, herinneren, om een plaatst te krijgen in de maatschappij is hij alle jobs beginnen uitoefenen waar hij een kans kreeg. Na zijn studies, heeft hij jaren werkweken gehad van 80 tot 100 uren. Terwijl Erik zijn verhaal vertelt, legt Berre zijn hoofd op zijn schouder. Ik vraag aan Erik of hij in die periode zichzelf af en toe een schouderklopje gaf. Erik slikt de vraag weg en kijkt naar beneden.
Erik vertelt me dat hij zichzelf beloonde met af en toe een sporadische vakantie. Spijtig genoeg werd hij steeds opnieuw in het vliegtuig al ziek en bracht hij zijn verdiende rust door in bed van zijn hotelkamer. “Manager disease” noemt hij het zelf. Terwijl we langs de levenslijn verder lopen is het paard heel alert, begint sneller te ademen, bijna te hyperventileren. We komen aan op het einde van de levenslijn op de dag van vandaag. Ik geef Erik de feedback dat hij een vrije keuze heeft hoe hij zijn levenslijn verder creëert. “Kijk eens naar achter, wat laat je achter, hoe voel je je hiermee en kijk weer vooruit, hoe wil je je voelen?” Ik laat Erik even alleen met het paard namijmeren. Het lijkt wel alsof ze samen een intens gesprek hebben. Ik ga ondertussen naar de praktijkruimte, steek het haardvuur aan en zet de thee klaar.
"Het lijkt alsof er vandaag een breuklijn is ontstaan in mijn levenspad"
Wanneer Erik binnenkomt, praten we even na. Erik is minder gespannen, alsof iets van zijn schouders is gevallen en zijn blik is minder strijdvaardig. Volledig oordeelloos vraag ik aan Erik hoe hij zijn pad verder wil creëren in de toekomst. Hij geeft me de feedback dat er vandaag een breuklijn is ontstaan in zijn pad. Hij gaat een weekplanning maken en gaat bewust kiezen om niet meer dan 60 uur per week te werken, hij gaat ook niet meer op zondag werken en vanaf 22u gaat de laptop dicht. En als er lege momenten ontstaan, gaat hij de natuur opzoeken of gewoon de leegte een ruimte geven.
Net zoals Erik hebben we allemaal een geheime emotionele rugzak. Wat is geweest, kunnen we niet meer veranderen. Wat we wel kunnen doen is bewust omgaan met deze rugzak, emoties die er zijn, mogen doorvoeld worden en mogen een plaats krijgen. We werken om te leven, we leven niet om te werken. Een verhaal over zelfzorg voor de workaholic.
Het verhaal is echt, de naam is fictief.
Liefs
An Wauters Delighted
Hoe kan ik jou helpen?
Ben je geïnspireerd of heb je een vraag rond dit thema, aarzel niet om contact met me op te nemen. Laat je gegevens en je vraag hier achter en ik contacteer je spoedig terug
Liefs
An Wauters Delighted