De voorbije weken voelde ik bij mezelf een boosheid, een innerlijke razernij. Ik kon geen concrete oorzaak vinden voor de woede. En een expressie eraan geven was nog moeilijker. Omdat ik mijn emoties niet kon uitten, voelde ik bij me zelf dat ik dag na dag meer op slot ging. Mijn inspiratie en creativiteit verdwenen, ik voelde me minder energiek, de relatie met anderen ging minder vlot en de flow van de dag ging van moeiteloos naar stroef.
Zonder een expressie te geven aan mijn emoties, verdween mijn energie, werd ik inspiratieloos
En als ik vandaag terug kijk, heb ik wel degelijk een reden om boos te zijn.
Ik voel me van mijn vrijheid ontnomen omdat ik me aan allerlei regeltjes moet houden tijdens het ondernemen, het shoppen of tijdens sociale interacties.
Ik voel me respectloos behandeld door de onduidelijke communicatie die komt vanuit de regering.
Ik voel me opgesloten en beperkt om 24u op 24 mama te zijn, incl pre-teaching zonder noodopvang of zonder huishoudhulp.
En ja daarom, ben ik boos!
Allemaal externe omstandigheden die buiten mezelf liggen. En hoewel de regels zullen versoepelen, de Corona-crisis is niet voorbij en de kans dat dergelijke lockdowns de komende jaren zich zullen herhalen, is groot.
Wanneer ik wat dieper bij mezelf voel, zijn het niet de omstandigheden die me boos maken, maar ben ik boos op een mechanisme binnen mezelf die me niet toe laat om boos te zijn. Alsof er een schaamte over me heerst die waakt dat ik geen expressie mag geven aan die boosheid. Een angst om niet geaccepteerd te worden door de andere wanneer die boosheid eruit komt, een schaamte om de andere te kwetsen of onherstelbare schade aan te richten wanneer ik de boosheid uit.
Vanmorgen ging ik de paardenweide in om onze wekelijkse buitenwandeling te maken. Waar mijn paard meestal gewillig naar me toe komt, heeft hij me vanmorgen 20 minuten lang aan het lijntje gehouden met een “catch me if you can” spel. Na 20 minuten begreep ik zijn boodschap: mijn gedrag , mijn zachte uitnodiging resoneerde niet met hoe ik me vanbinnen voelde. Hij voelde zich niet veilig bij me omdat ik niet congruent was, mijn gedrag, gedachten en gevoel zaten niet op 1 lijn.
Daar in het midden van de weide, terwijl niemand keek, niemand aanwezig was behalve mijn paard en ik, heb ik een expressie kunnen geven aan mijn boosheid. Ik heb geschreeuwd, met mijn voeten gestampt, met een zweep op de grond geslagen, … Terwijl ik door mijn razernij ging, bleef het paard op een veilige afstand dicht bij me, met zijn ogen gesloten, heel rustig aanwezig, zonder een oordeel, zonder een afkeer. Nadat ik door mijn razernij was, kwam hij spontaan naar me toe en gaf me een teken dat hij nu wel klaar was om onze wandeling te maken. Op dat moment, nadat ik een expressie had gegeven van mijn woede konden we de dag verder zetten, niet meer met trekken en duwen, maar in een flow.
En of we hebben genoten.
Heb jij het gevoel dat je moeilijk vat krijgt op bepaalde emoties of dat je moeite hebt om emoties te uiten?
Dan kan paarden coaching een veilige manier van coachen zijn voor jou.
Via deze link vind je meer informatie hoe een coaching sessie met paarden eruit kan zien.
https://www.be-delighted.be/coachen-met-paarden
Liefs
An Wauters Delighted
Reactie plaatsen
Reacties